Temas

Filósofo marxista e crítico literario húngaro. Participou na Revolución Húngara de 1919 e foi comisario de Instrución Pública no goberno de Béla Kun. Trala súa caída exiliouse en Viena e publicou Geschichte und Klassenbewusstsein (Historia e conciencia de clase, 1923), intento de aproximación ao auténtico pensamento de Marx, cun certo antileninismo, do que se retractou en Lenin (1924), e manifestou un idealismo elitista, criticando a burocracia do partido e o sectarismo. Combateu filosoficamente a comprensión mecanicista da dialéctica e estudiou as relacións coa economía en Uber die Biziehungen von Dialektik und Ökonomie (Relacións entre a dialéctica e a economía, 1948) e Der junge Hegel und die Probleme der kapitalistischen Gesellschaft (O mozo Hegel e os problemas da sociedade capitalista, 1954). Tratou sobre o existencialismo e elaborou unha ontoloxía do ser social, ademais de facer importantes achegas ao campo da estética e da literatura en obras...

Filósofo italiano, enxeñeiro de profesión. Debido á súa defensa do protestantismo refuxiouse en Suíza, logo en Estrasburgo e finalmente en Inglaterra, onde estivo protexido pola raíña Isabel. Precursor de Descartes, propugnou a necesidade do estudo do método (De methodo, 1558). Era partidario da paz relixiosa e da superación das diferencias dogmáticas (Stratagematae Satanae, 1565).

Filósofo francés. Foi autor dunha concepción psicolóxica sensualista que exerceu unha grande influencia sobre os ideólogos, como Destut de Tracy ou Cabanis. Prolongou a análise gnoseolóxica de Locke e sostivo que a reflexión non era unha segunda fonte do coñecemento, senón un efecto natural e espontáneo das sensacións que, ao combinarse entre elas, facían xurdir desde o exterior (antiinnatismo), e de xeito progresivo, todas as ideas e facultades. Este sensualismo determinou tamén a súa concepción da vida social e económica, que se baseou na sensación de necesidade. Na súa análise da linguaxe afirmou que non existía unha correspondencia entre signo e significado e que polo tanto a linguaxe non era perfecta. Estimou entón que unha ciencia para ser perfecta tiña que ter unha linguaxe perfecta e definiu a ciencia como unha linguaxe ben feita. Das súas obras destacan Essai sur l’origine des connaissances humaines (Ensaio sobre a orixe dos coñecementos humanos, 1746), Traité des...

Filósofo alemán. Foi partidario do empiriocriticismo de Avenarius e defensor do marxismo na teoría económica e social. Escribiu, entre outras obras, Das Wesen der menschlichen Kopfarbeit (A esencia do traballo intelectual humano, 1869) e Streifzüge eines Sozialisten in das Gebiet der Erkenntnistheorie (Contribución dun socialista no campo da teoría do coñecemento, 1877).

Filósofo e sociólogo. Publicou diferentes estudos de ciencia militar sobre historia, política, socioloxía e filosofía. Filosoficamente profesou un monismo positivista con obras como Der positive Monismus (O monismo positivo, 1899) ou Positive Ethik (Ética Positiva, 1901), mentres que en socioloxía estudou a socioloxía dos intereses.

Filósofo escocés. Estudiou medicina na Universidade de Edimburgo. Partiu da doutrina do sentido común dos filósofos escoceses, da que se afastou para aproximarse ao empirismo de Hume, que intentou fundamentar por medio dunha análise dos procesos psicolóxicos e psicofisiolóxicos. As súas obras principais son Observations on the Nature and Tendency of the Doctrine of Mr. Hume (Observacións sobre a natureza e a tendencia das doutrinas do Sr Hume, 1804) e Lectures on the Philosophy of the Human Mind (Lecturas sobre a filosofía do pensamento humano, 1822).

Filósofo e teólogo alemán. Foi profesor de filosofía e teoloxía en Leipzig. Desenvolveu unha concepción próxima ao empirismo, que tivo unha certa influencia en Kant. Entre as súas obras cómpre salientar Anweisung, vernünftig zu leben (Indicación para vivir racionalmente, 1744) e Weg zur Gewissheit und Zuverlässigkeit der menschlichen Erkenntnis (Camiño para alcanzar a certeza e a seguridade do coñecemento humano, 1747).

Filósofo italiano, profesor nas universidades de Padua e Nápoles. Postulou a experiencia como único criterio de verdade e defendeu a vinculación entre ciencia e filosofía. Publicou a obra Relativismo e idealismo (1922).

Filósofo e médico iraniano. Coñecido como Avicena, a súa obra filosófica é moi ampla. O Kitāb al-šifā’ (Libro da curación) constitúe unha recompilación de todos os coñecementos do seu tempo, o Kitāb al-na ǧ āt (Libro da salvación) é un compendio do anterior. Na Epístola de Ḥ ayy ibn Yaq ẓ ā, obra alegórica escrita durante o encarceramento a que lle condena Tağ al-Dawla, Avicena é conducido a través do universo por Ḥ ayy ibn Yaq ẓ ā, quen lle amosa as rexións orientais -o mundo da forma-, cun certo parentesco estratigráfico coa Divina Comedia, ata chegar preto do Creador. Inclinouse polo aristotelismo, pero conservou moitos elementos neoplatónicos. A súa concepción do mundo é emanantista. Destaca a súa formulación filosófica sobre a diferenza entre ser creado e ser increado, mediante a teoría da distinción entre esencia e existencia...