Temas
Dinastía imperial romana que gobernou entre o ano 96 e o 192 d C. Iniciouse coa subida ao poder de Nerva (96-98), quen puxo fin á época de terror do seu antecesor, Domiciano, pechando todos os procesos contra os seus adversarios. Isto permitiu o regreso dos exiliados, e a devolución dos bens que lles foran confiscados. O segundo Emperador da dinastía foi Traxano (98-117), quen logrou a máxima expansión territorial do Imperio coa conquista de Armenia e Dacia (105). De orixe hispalense, potenciou a infraestrutura imperial na Hispania. O seu sucesor, Adriano (117-138), tamén de orixe hispánica, renunciou á política expansionista e iniciou unha serie de obras defensivas, como as murallas que levantou en Escocia (122-127) para protexerse dos utos e dos escotos; iniciou, así mesmo, un intenso proceso de reorganización da administración imperial. Co galo Antonino Pío (138-161) o Imperio acadou un momento...
Dinastía que rexeu o territorio homónimo. O seu xenearca foi Conrado de Bentelsbach , que edificou o castelo de Wirtinisberg ou Württemberg (1083?), preto de Stuttgart, converteuse no conde Conrado I de Württemberg. Os seus descendentes ampliaron o territorio que en 1480 se dividiu nas liñas de Württemberg e Montbéliard, unidas de novo en 1593. En 1797 coa morte do duque Federico Uxío I de Württemberg formáronse cinco liñas.A quinta liña recibiu ao morrer o Rei Guillerme II os dereitos reais.
Reino independente xurdido en Al-Andalus no s XI, despois do desmembramento do Califato de Córdoba (1017-1023). Ata 1036, o seu goberno foi exercido por Ya‘ĩš ibn Mu ḥ ammad ibn Ya‘īš e posteriormente pasou a mans da familia dos Banū ḏ ī-l-Nūn. Con Ya ḥ yà ibn Ismā’īl al-Ma‘mūn (1043-1075) alcanzou o máximo esplendor, coa anexión da Taifa de València (1065), a conquista de Córdoba (1074) aos abbaditas de Sevilla e a garantía da neutralidade cristiá nos asuntos da Taifa. O seu neto e sucesor, Ya ḥ yà ibn Ismā’īl ibn Ya ḥ yà al-Qādir (1075-1085), non puido manter os dominios. A pesar do intento de manter a independencia por parte do pobo, a capital e unha boa parte da Taifa foron anexionadas a Castela en 1085.
Dinastía orixinaria de Partia que subtituíu o Imperio Selxúcida no dominio de Irán e Armenia, onde a partir do 54 d C reinou unha rama colateral, destronada polos sasánidas. Considérase que o fundador desta dinastía foi Arsaces (250? a C); así mesmo, Artabán V conseguiu a expulsión dos romanos en tempos do Emperador Macrino (s III d C).
Dinastía coreana fundada no s X por Wang Kon, que lle deu nome á península de Corea. Loitaron pola unificación territorial, reorganizaron a administración e redistribuíron a terra. En 1225, antes da gran invasión mongola, os últimos Koryo convertéronse en vasalos dos mongois. A rebelión do xeneral Li-Song-gye (1392) provocou a caída da dinastía e a chegada dos Li.
Dinastía real francesa, da rama dos Capetos, que reinou en Francia de 1498 a 1515, con Luís XII, e constituíu a primeira dinastía dos Orléans. Denominouse tamén de Orléans.
Dinastía serbia fundada no s XIX por Djordje Petrović Karadjordje (Xurxo I de Serbia), de quen tomou o nome. Foron membros destacados Alexandre I de Serbia, Pedro I de Serbia, Alexandre I de Iugoslavia e Pedro II de Iugoslavia.
Dinastía inglesa que reinou entre 1154, con Enrique II de Inglaterra, e 1485, con Ricardo III de Inglaterra. Descende de Godofredo V Plantagenet, conde de Anjou. A rama primoxénita escindiuse en 1399, con Ricardo II, e das ramas colaterais destacaron a dos Lancaster e a dos York, que se enfrontaron na Guerra das Dúas Rosas. Sucedeuna a dinastía dos Tudor.
Reino da monarquía franca do período merovinxio que comprendía as provincias do N e do NO de Galia. Formouse en 561, despois do seu reparto entre os fillos de Clotario I, e englobaba Soissons e París. A intensa romanización e a ambición dos seus reis opuxérono a Austrasia. Os pipinos, mordomos do palacio de Austrasia, levaron a termo a unidade dos dous reinos en 721.
